Η εκμετάλλευση των κοινοχρήστων χώρων β΄

Αυθαίρετα στην Πλατεία Βενιζέλου


τραπεζοκαθίσματα στην Πλατεία Ελευθερίας
Συνεχίζουμε γιά την εκμετάλλευση των κοινοχρήστων χώρων και στην σημερινή μας ανάρτηση.Θα επακολουθήσουν και άλλες με στόχο να αναδείξουμε γιά πολλοστή φορά το πρόβλημα των κοινόχρηστων χώρων στον Κορυδαλλό. Τα κείμενα έχουν στηριχτεί στην τελική έκθεση του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του Ε.Μ.Π με θέμα την " Κατάληψη Δημόσιων Χώρων από χρήσεις αναψυχής στον Πειραιά",Μάρτιος 2009, και τις επεξεργασίες της Δημοτικής Κίνησης"Στάση στον Βύρωνα"

Τα δύο τελευταία χρόνια με συχνές παρεμβάσεις του "Πάμε Αλλιώς" αναδείξαμε το ζήτημα. Δείτε μερικές.
Η ανεξέλεγκτη κατάληψη των κοινοχρήστων χώρων αλλοιώνει ριζικά τον σκοπό και τον λόγο της ίδιας της ύπαρξης των πλατειών του Δήμου.
Οι κοινόχρηστοι χώροι και το πράσινο στα 88 στρέμματα
Τρία μαγαζιά -γωνία σε ένα!!! στην Πλατεία Ελευθερίας...
Ποιοί διοικούν αυτή την πόλη; Οι μαγαζάτορες με τις παράνομες καταλήψεις των πεζοδρομίων ή ο Δήμαρχος;
Τα δικαιώματα των πεζών στο Δήμο Κορυδαλλού
Χθές βράδυ τουλάχιστον 15 αυτοκίνητα παρακαρισμένα πάνω στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου
Ο Δήμος συνεχίζει τα παραδίδει τις πλατείες και τους κοινόχρηστους χώρους στους επιχειρηματίες!!!
Ποιοί διοικούν αυτή την πόλη; Οι μαγαζάτορες με τις παράνομες καταλήψεις των πεζοδρομίων ή ο Δήμαρχος; 2
Αναίρεση της κοινής χρήσης
Με την προφανή αξία που έχουν οι κοινόχρηστοι χώροι για την ποιότητα ζωής, ιδίως σε επιβαρυμένες οικιστικά περιοχές, αποτελούν και μια από τις πηγές εσόδων των ΟΤΑ οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διαχείρισή τους.
.Ο Αστικός Κώδικας (άρθρο 970) δίνει το δικαίωμα στην αρχή, στην κυριότητα της οποίας βρίσκεται το κοινόχρηστο πράγμα, να παραχωρήσει σε ιδιώτες επιχειρηματίες δικαιώματα επ’ αυτού και να εισπράττει τέλη (άρθρο 3 του Ν. 1512/1985 και άρθρο 3 του Ν. 1080/1980) ή να συνάπτει με ιδιώτες συμβάσεις μίσθωσης του κοινόχρηστου πράγματος (Ν. 2009/1992).
Οι άδειες παραχώρησης σχεδόν πάντοτε ταυτίζονται με άδειες ολικής ή μερικής κατοχής του κοινόχρηστου χώρου. Με αυτόν τον τρόπο, δίνονται άδειες σε εστιατόρια και καφετερίες για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων σε πεζοδρόμια και πλατείες, για την εγκατάσταση περιπτέρων ή την έκθεση εμπορευμάτων πάνω στα πεζοδρόμια.
Θεωρητικά, η δραστηριότητα που θα αναπτύξουν οι ιδιώτες- επιχειρηματίες στον κοινόχρηστο χώρο, του οποίου την κατοχή εξασφάλισαν, πρέπει να εξυπηρετεί ή να μην αναιρεί την κοινή χρήση.
Συχνά ο νομοθέτης αφενός τάσσει συγκεκριμένο ποσοστό του κοινόχρηστου πράγματος που μπορεί να παραχωρηθεί, αφήνοντας το υπόλοιπο ελεύθερο για την κοινή, ανεμπόδιστη χρήση (άρθρο 3 του Ν. 1080/1980) αφετέρου ορίζει στη παράγραφο2 του παραπάνω άρθρου ότι "Ειδικά για τους κοινοχρήστους χώρους που παραχωρούνται για χρήση σε καφενεία ζαχαροπλαστεία εστιατόρια και παρεμφερή καταστήματα, το δημοτικό ή κοινοτικό συμβούλιο μπορεί με την ίδια απόφαση του να ορίζει ότι τα σερβιριζόμενα από τα καταστήματα αυτά στους ανωτέρω χώρους είδη θα προσφέρονται σε τιμές καταστήματος κατώτερης κατηγορίας από εκείνη στην οποία ανήκουν".
Η εμπειρία όμως δείχνει ότι στην πράξη, με την παραχώρηση σε ιδιώτες ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού αδειών κατάληψης κοινόχρηστων χώρων, η κοινή χρήση περιορίζεται σε υπέρμετρο βαθμό ή αποκλείεται τελείως, αλλά και ουδέποτε το δημοτικό συμβούλιο δεν έκανε χρήση της ευεργετικής διάταξης, για μειωμένες τιμές προϊόντων προς όφελος των πολιτών, που στερούνται το κοινόχρηστο χώρο.Το συγκεκριμένο πρόβλημα, γίνεται ιδιαίτερα οξύ σε περιοχές όπου ο αριθμός των αδειών είναι τέτοιος, ώστε πεζοδρόμια και πλατείες να είναι κυριολεκτικά κατακλυσμένα από τις καρέκλες και τα τραπέζια κάθε είδους εστιατορίων, κέντρων διασκέδασης και καφετεριών.