Πριν από ενάμιση μήνα σε αυτή την αίθουσα και έξω από εδώ μας «σφυροκοπούσαν» με την προπαγάνδα ότι δήθεν ο λαός δεν θέλει εκλογές, ότι θέλει να πορευθούμε μέχρι το 2016 με τις νέες μνημονιακές δεσμεύσεις και με την ρητορική για βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή με την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα της κ. Μέρκελ.
Και όμως. Η κοινωνία για μια ακόμα φορά πίεσε και μία σειρά πολιτικές δυνάμεις ανταποκρίθηκαν στο αίτημα για την πτώση της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Έγιναν εθνικές εκλογές μετά από ένα εικοσαήμερο ασύλληπτης τρομολαγνείας και εκφοβισμού που είχαν εξαπολύσει χέρι-χέρι πολιτικοί, οικονομικοί διεθνείς και εγχώριοι κύκλοι της μνημονιακής διαπλοκής.
Ο λαός επικύρωσε με πολύ μεγάλη σαφήνεια τη θέληση για μία ριζική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών και επιβράβευσε τις δυνάμεις που έμειναν σταθερές σε μία αντιμνημονιακή αγωνιστική κατεύθυνση, γιατί και αυτό είχε αμφισβητηθεί, το εάν δηλαδή υπάρχει και νοηματοδοτεί τη συγκυρία της κρίσης ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Ιδιαίτερα, μάλιστα, ο λαός έδωσε ένα σημαντικό προβάδισμα στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και την εντολή να σχηματίσουμε κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας που μέσα σε 24 ώρες μορφοποιήθηκε με τη συμμετοχή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (ΑΝ.ΕΛ.).
Δυστυχώς και πάλι ορισμένες πολιτικές δυνάμεις με ιστορική παρουσία στην αίθουσα και με λαϊκή βάση, δυνάμεις που ανήκουν σε διαφορετικά σημεία του πολιτικού ορίζοντα δεν δείχνουν να έχουν κατανοήσει το τι πραγματικά έχει συμβεί. Ευτυχώς, όμως, για μία ακόμα φορά όπως συνέβη και στις πλατείες το 2011 και στις εκλογές του 2012 και στις ευρωεκλογές προ οκταμήνου, ήταν και είναι η ίδια η κοινωνία και ο λαός, ήταν και είναι η ίδια η κρίση και το κοινωνικό ζήτημα που έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα, ήταν και είναι, δηλαδή, παράγοντες που βάζουν την δικιά τους σφραγίδα στην πολιτική ζωή του τόπου, στην μοίρα του τόπου, στο παρόν και στο μέλλον της Αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.