Πάρκινγκ με αυτοκίνητα ή πλατείες με δέντρα;

Πλατεία Βενιζέλου και Πλατεία Μέμου
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

Μάθαμε από ιδιωτική, τοπική εφημερίδα, που προβάλλει συστηματικά την πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ του Δήμου Κορυδαλλού ότι αρχίζει οσονούπω η μελέτη γιά την κατασκευή με τη μέθοδο ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα) δύο πάρκινγκ (Πλ. Μέμου και Πλ. Βενιζέλου). Σύμφωνα με την εφημερίδα και το σχεδιασμό του Δημάρχου, πρόκειται να υλοποιηθούν με τον Θατσερικής έμπνευσης θεσμό των ΣΔΙΤ. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται.
Με τη μέθοδο αυτή ο ευρύτερος δημόσιος τομέας στον οποίο περιλαμβάνεται και η τοπική αυτοδιοίκηση, προχωρούν σε συμφωνία με ιδιώτες για την κατασκευή ενός έργου. Παραχωρούν δημόσιους χώρους, κυρίως τεράστιες και πανάκριβες εκτάσεις όπου οι γνωστές μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες στήνουν κτήρια, υπέργεια και υπόγεια για να τα ενοικιάσουν στη συνέχεια στους ιδιοκτήτες των οικοπέδων ή βάζουν εισιτήριο στους πολίτες επί δεκαετίες. Εκτός από τα ποσά που εισπράττει ο ιδιώτης, μπορεί να εκμεταλλεύεται και άλλες χρήσεις, π.χ. στάθμευση, εμπορικά καταστήματα, χώρους άθλησης, χώρους διασκέδασης κλπ. Με ότι αυτό σημαίνει για την τοπική αγορά της πόλης.
Αυτό που δεν λένε λοιπόν οι «δημοτικοί άρχοντες» είναι ότι αυτές οι εγκαταστάσεις δεν θα κατασκευαστούν δωρεάν αλλά θα πληρώνουμε ενοίκιο επί δεκαετίες. Προφανώς κανείς δεν γνωρίζει αυτό το ποσό. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα προκληθεί αύξηση των δημοτικών τελών. Αν όλα τούτα συμφέρουν ή όχι την πόλη, δεν το γνωρίζει ούτε το Δημοτικό Συμβούλιο και πολύ περισσότερο οι Δημότες που συστηματικά δεν ενημερώνονται. Επιπροσθέτως τα έργα αυτά που αφορούν την πόλη δεν είναι δωρεάν, γιατί με τα ΣΔΙΤ έχουμε μία γενίκευση της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης των κοινωφελών έργων υποδομής και των κοινωνικών υπηρεσιών που οφείλει να παρέχει το δημόσιο μετακυλύοντας τη δαπάνη στους πολίτες.
Στην ουσία αυτή η μέθοδος είναι μία πατέντα όπου το δημόσιο δεν βγάζει χρήματα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, για να κάνει οικονομία στην πλάτη μας και προχωρά σε έναν πανάκριβο δανεισμό από τους ιδιώτες επιχειρηματίες οι οποίοι θέλουν να κερδίσουν και τίποτε άλλο. Πρόκειται για το μοντέλο της Αττικής Οδού και της Γέφυρας του Ρίο. Είναι έργα παραχωρημένα στους ιδιώτες προς εκμετάλλευση για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα χρήματα για τα έργα, οι ιδιώτες κατασκευαστές τα παίρνουν όμως κατά ένα μέρος από το κράτος και τους Δήμους και τα υπόλοιπα είναι δάνεια από ιδιωτικές τράπεζες με την εγγύηση του Δημοσίου. Μετά δε τις υπογραφές, τα έργα, από τη μελέτη-κατασκευή, έως τη λειτουργία-διαχείριση, δεν ανήκουν πλέον στο Δημόσιο ή τους Δήμους, παρά μόνο μετά το τέλος της πολυετούς σύμβασης, όταν θα είναι περίπου προς κατεδάφιση. Τα ΣΔΙΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά το νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων με άλλη μορφή.
Τα επί ακριβού αντιτίμου πάρκινγκ στις πλατείες που θα γεμίσουν τα ταμεία των ιδιωτών και των εταιρειών που συνεργάζονται ή συμμετέχουν στην κατασκευή του ΜΕΤΡΟ θα οδηγήσουν τους πολίτες, κατοίκους και μη να αναζητούν διαρκώς χώρο δωρεάν στάθμευσης, με τις γνωστές συνέπειες για την πόλη του Κορυδαλλού. Η πόλη μας δεν αντέχει άλλη κυκλοφοριακή και περιβαλλοντική επιβάρυνση. Τα πάρκινγκ ούτως ή άλλως ανεξάρτητα από τον τρόπο κατασκευής τους πρέπει να γίνουν στην περιφέρεια της πόλης, όπως γίνεται στην Ευρώπη εδώ και χρόνια, απ΄ όπου με μίνι λεωφορεία θα συνδέονται με το ΜΕΤΡΟ, και όχι στην καρδιά της πόλης. Τα ΣΔΙΤ δεν είναι παρά σύμπραξη στο ξεπούλημα και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και του εισοδήματός μας. Ξεκάθαρα πράγματα. Όπως και να το πάρουμε γιατί ο κάτοικος της Μέμου και της Βενιζέλου πρέπει να πληρώνει για να σταθμεύει, γιατί πρέπει να πληρώνει πιθανότητα αυξημένα δημοτικά τέλη για να πλουτίσουν οι γνωστοί νταβαντζήδες του κράτους, γιατί να τρώνε τα παιδιά τους και ο ίδιος στη μούρη το καυσαέριο και την ηχορύπανση; Γιατί τελικά να μεταφέρονται κρατικά κονδύλια από τομείς της τοπικής αυτοδιοίκησης στα ΣΔΙΤ, με αποτέλεσμα να μη γίνεται αποπληρωμή των δημοτικών χρεών, να κλείνουν οι υπηρεσίες ή να αυξάνονται τα τέλη; Όλες οι μελέτες, διεθνείς και ελληνικές, δείχνουν ότι το κόστος, κατασκευαστικό και λειτουργικό, είναι μεγαλύτερο από αυτό που θα ήταν αν τα έργα κατασκευάζονταν με τις συμβατικές μεθόδους. Άλλωστε ο ιδιωτικός τομέας δανείζεται με υψηλότερα επιτόκια απ΄ ότι ο Δημόσιος, θέλει να κερδίσει γρήγορα γιατί δεν είναι ΔΕΚΟ και αυτό το κόστος μεταβιβάζεται στους τελικούς χρήστες δηλαδή σε όλους. Το μεγάλο «μυστικό» δεν είναι ότι μετά τις υπογραφές και τις παραχωρήσεις των χώρων σε ιδιώτες, οι συμβάσεις αυτές δεν υπόκεινται δια νόμου σε ελέγχους από το Ελεγκτικό Συνέδριο, ούτε υπάρχει δυνατότητα άσκησης κοινοβουλευτικού ελέγχου. Αποφασίζονται από επιτροπή με ένα πέπλο πλήρους αδιαφάνειας. Ακόμα και το μοναδικό έγγραφο που αποτελεί κάποιο εχέγγυο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων των πολιτών, δηλαδή το σχέδιο σύμβασης του έργου, δεν περιλαμβάνεται στα Τεύχη Δημοπράτησης των έργων ΣΔΙΤ και δεν δημοσιοποιείται.
Όλα στο φως τώρα, σε λίγο θα είναι πολύ αργά. Τα ΣΔΙΤ είναι μία «βόμβα» πάνω από τα κεφάλια μας. Η γενίκευσή τους απειλεί να μας στερήσει από πολλά δημόσια αγαθά. Δεν πρέπει να φθάσουμε στο σημείο να καταγγέλλουμε το Δήμο ότι εκχώρησε δημοτική περιουσία σε ιδιώτες με κάκιστους όρους γιατί τότε η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη


Χάικ Κασσαρτζιάν