Μια ιστορία από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Θυμάμαι ανάμεσά τους τον Άγγελο Ελεφάντη στα ταμεία, σοβαρό και προσεκτικό, αντιπαραγωγικό ταυτόχρονα, αφού ο κόσμος του Πολίτη «βούιζε» γύρω του, κάνοντας τη δουλειά του δυσκολότερη.

του Χριστόφορου Παπαδόπουλου
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν λείψει ούτε σε ένα από τα 16 αντιρατσιστικά φεστιβάλ, που δουλεύουν ατελείωτες ώρες για να στηθεί, να δουλέψει και να αποκαθηλωθεί καθένα από αυτά. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που μπορούν να περιγράψουν σπιθαμή προς σπιθαμή τις χωροταξικές διαφορές του Λόφου Κολωνού, του Πάρκου των Ιλισίων, της Πλατείας Πρωτομαγιάς, του Πάρκου του Ρέντη, του Πάρκου του Γουδή. Ξέρουν τα πάντα: πώς στήνονται οι κατασκευές στο χώμα του Κολωνού και πώς στα τσιμέντα της Πλατείας Πρωτομαγιάς, πόσες μερίδες φαλάφελ χρειάζονται και πόσα σουβλάκια καταναλώνονται στην τούρκικη κουζίνα. Μπορούν να σου πουν από την Παρασκευή, πόσο κόσμο περιμένουν το Σάββατο και πόσο την Κυριακή.


Είναι πάντα πανέτοιμοι και «εξοπλισμένοι»: με σλίπιν μπαγκ για μια βδομάδα κατασκήνωση στους χώρους του φεστιβάλ, με αλλαξιές και με πετσέτες για τον ιδρώτα – διότι, για ένα μυστήριο λόγο, κάθε φορά έχει καύσωνα. Διαθέτουν πάνω τους κέρματα για τις κουζίνες, γνωρίζοντας ότι αυτά γρήγορα εξαντλούνται και τα ταμεία ξεμένουν και ψάχνονται. Έχουν πάντα στην τσέπη τους γουόκι τόκι για την ενδοεπικοινωνία και το μάτι τους παίζει για τις ανάγκες της περιφρούρησης. Είναι παντελώς άσχετοι να σου διηγηθούν πώς εξελίχθηκε η συζήτηση στα κεντρικά πάνελ, εκτός αν τυχαίνει να είναι εισηγητές και εισηγήτριες σε κάποιο από αυτά, για τα δε περιφερειακά τραπέζια συζητήσεων ούτε κουβέντα. Φυσικά δεν έχουν δει ούτε μία συναυλία ολόκληρη – αυτά τα 16 χρόνια κάποια φευγαλέα περάσματα μόνο για να κόψουν κίνηση. Μοναδική εξαίρεση, αν θυμάμαι καλά, κάποια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Λόφο Κολωνού, όπου «ερωτευμένα» και «απογοητευμένα» ταυτόχρονα με τον τραγουδιστή «γκαραζοφρικιά» απειλούσαν την ομαλή έκβαση της συναυλίας. Ο ρόλος του μπόντιγκαρντ ήταν ένας ακόμα ρόλος που υποδύθηκαν για τις ανάγκες της διοργάνωσης.
Τρέφονται με καλαμάκια, αφού την ώρα που τελειώνει η βάρδιά τους δεν έχει μείνει τίποτα άλλο. Τις εξωτικές κουζίνες των μεταναστών τις γνωρίζουν ελάχιστα, συνήθως γιατί κάποιος παλιός γνωστός μετανάστης από τις κουζίνες τους στέλνει κάποιο πιάτο στο πόστο τους, για να δοκιμάσουν την τέχνη του.

Μη φανταστείτε ότι αυτός ο κόσμος αποτελείται αποκλειστικά από νεαρούς αφοσιωμένους και ανθεκτικούς στις κακουχίες. Μπα. Στις γραμμές τους θα βρείτε τον κόσμο του Δικτύου, παλιούς και νέους, μεσόκοπους ακτιβιστές με νεαρούς και νεαρές των πολιτικών νεολαιών, στελέχη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινούς βουλευτές και βουλευτίνες. Θυμάμαι ανάμεσά τους τον Άγγελο Ελεφάντη στα ταμεία, σοβαρό και προσεκτικό, αντιπαραγωγικό ταυτόχρονα, αφού ο κόσμος του Πολίτη «βούιζε» γύρω του, κάνοντας τη δουλειά του δυσκολότερη.

http://www.left.gr/article.php?id=3815