Βασιλική Αλεξοπούλου – Εργαζόμενη Συμβασιούχος στη Διεύθυνση Μηχανογράφησης Δήμου Αθηναίων

Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια από την πρώτη φορά που πέρασα την είσοδο της Διεύθυνσης Προσωπικού του Δήμου Αθηναίων. Ακόμη θυμάμαι τη χαρά της στιγμής,όπως επίσης έντονο είναι ακόμη το συναίσθημα του τρόμου που ένιωσα όταν η πρώτη σύμβασή μου έφτανε στο τέλος της και διαπίστωσα την αβεβαιότητα που μου προσέφερε η εργασία μου. Οι διαβεβαιώσεις για μια καινούρια σύμβαση κάθε φορά που τελείωνε η προηγούμενη πολλές.
Η ίδια η φύση της εργασίας μου,μου έδινε την αυτοπεποίθηση να ελπίζω για ένα πιο βέβαιο αύριο.Το ωράριο, ίδιο με των συναδέλφων μονίμων και αορίστου, το αντικείμενο, εξυπηρέτηση των Δημοτών της πόλης μας. Αρχικά στον τομέα της μηχανογράφησης και εν συνεχεία σε οποιοδήποτε πόστο απαιτούσαν οι ανάγκες τηςεκάστοτε υπηρεσίας στην οποία απασχολήθηκα. Και όλα αυτά, μέχρι πριν λίγους μήνες. Τον Δεκέμβριο του 2009 διαπίστωσα πως οι κόποι και οι ελπίδες τόσων χρόνων δεν ήταν τίποτα περισ σότερο από ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Σε συμφωνία με τους συναδέλφους συμβασιούχους ακολουθήσαμε την νομική οδό με μόνο στόχο να αποτρέψουμε την ρήψη τόσων χρόνων προσφοράς στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι συγκυρίες, η οικονομική κρίση, η ανάδειξη των λανθασμένων νοοτροπιών ενός σαθρού συστήματος που άλλοι δημιούργησαν βρήκαν θύματα εμένα και τους συναδέλφους μου συμβασιούχους στο Δήμο της Αθήνας και πόσους ακόμη συμβασιούxους σε όλη την Ελλάδα. Τα 700€ που μου επέτρεπαν να συντηρώ την οικογένειά μου τόσα χρόνια φάνηκαν δυσβάστακτο κόστος για τα ταμεία του Ελληνικού Κράτους και μόνη λύση η «άτυπη» ανεργία. Η Δημοτική Αρχή δείχνει την πόρτα της ανεργίας και το μπλοκάκι, το ΤΕΒΕ και το τριμηνιαίο ΦΠΑ δεν μου επιτρέπουν ούτε αυτή να ανοίξω. Το αύριο μόνο θολό και δυσοίωνο μοιάζει.
Η μόνη ελπίδα που έχει απομείνει είναι ο αγώνας.