Οι δήμοι έκαναν πατάτα???

Αναδημοσιεύουμε αυτό το ενδιαφέρον  άρθρο από την Τενεκεδούπολη , που το αναδημοσίευσε από το "δείμο του πολίτη" και το θέτουμε ανοικτά για προβληματισμό και  διάλογο.

 Εδώ και μέρες παρακολουθώ το λεγόμενο κίνημα της πατάτας. Είχα γράψει και προ ημερών ένα σχετικό άρθρο στα Ενθέματα της Αυγής (το οποίο αναδημοσιεύτηκε σε αρκετές ιστοσελίδες[1]) ουσιαστικά τονίζοντας την αναγκαιότητα τούτο το κίνημα να μετασχηματιστεί από καταναλωτικός ακτιβισμός σε καταναλωτική συνείδηση. Ωστόσο, από τη μέρα που το έγραψα το κείμενο απλώθηκε τόσο πολύ ώστε άρχισαν να συμμετάσχουν και Δημοτικές Αρχές βρίσκοντας φτηνότερα προϊόντα για τους δημότες τους.
Από μία σκοπιά θα λέγαμε ότι πολύ καλά έπραξαν αφού μιλάμε για φτηνότερα προϊόντα. Ωστόσο, φαίνεται πως οι οικονομικοί μεσάζοντες αντικαταστάθηκαν από πολιτικούς. Το οικονομικό κέρδος των μεσαζόντων έδωσε τη θέση του στο πολιτικό κέρδος των αιρετών μεσαζόντων ή συλλόγων. Είναι όμως η αναζήτηση του φτηνότερου προϊόντος η καλύτερη δικαιολογία για τη στάση τούτη των αυτοδιοικητικών διοικήσεων;
Και τι γίνεται με όλες εκείνες τις μεσοαστικές επιχειρήσεις (μπακάλικα κλπ) που σε τόσο δύσκολη περίοδο χτυπιούνται από το δήμο στον οποίο δραστηριοποιούνται; Πώς μπορούμε ως καταναλωτές να απαιτούμε φτηνότερα αγαθά, αλλά ταυτόχρονα να στηρίζουμε μόνο τον ευκαιριακό ακτιβισμό, αλλά όχι το κατάστημα που θα σιτίσει αύριο; Ουσιαστικά, η στήριξη των μικρών επιχειρήσεων διανομής τροφίμων κι οπωρικών είναι ο μόνος τρόπος να χτυπηθούν οι υπεραγορές τροφίμων.
[Αναδημοσίευση από "ο δείμος του πολίτη"]


Αν ένας δήμος επιθυμεί να στηρίξει την τοπική αγορά και να μην κλαίγεται για την ανεργία και την κοινωνική κρίση, θα έπρεπε την προσπάθεια που καταβάλει για τις αγορές χωρίς μεσάζοντες να στη στρέψει ώστε οι παραγωγοί να έρθουν σε άμεση επαφή με τους μικρούς επιχειρηματίες. Αυτή ουσιαστικά είναι και η ουσιαστική αλληλεγγύη τόσο σε δημότες όσο και σε αγρότες. Και τον ίδιο ακριβώς ρόλο έπρεπε να επιλέξουν και οι δήμοι της υπαίθρου που αλαλάζουν για την πτώση του βιοτικού επιπέδου των αγροτών τους.
Οι δήμοι έχουν μάθει να διαμαρτύρονται που εμφανίζονται πρώτοι στη διαπλοκή. Και εν μέρει έχουν δίκιο. Δε θα έλεγα ότι οι δήμοι είναι τέλειοι. Τα "45άρια" των αφών Ψωμιάδη είναι γνωστά. Ωστόσο, τούτοι θα συρθούν στα δικαστήρια. Πόσοι ακόμα δήμαρχοι έχουν κατηγορηθεί; Αν κάνουμε για λόγο για διαφθορά και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, γιατί τελικά τόσες λίγες υποθέσεις οδηγούνται σε δίκες.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση συκοφαντείται ακόμα μία φορά ως πρωταθλήτρια αναδεικνύοντας το φόβο της Κεντρικής Διοίκησης και την ανταγωνιστική χροιά που προσδίδει στον πολιτικό ρόλο της πρώτης. Κι όμως λίγοι γνωρίζουν ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ιδίως οι δήμοι) ελέγχονται και προληπτικά (από τον Ελεγκτή Νομιμότητας για κάθε ξεχωριστή απόφαση ή από την Πάρεδρο Υπηρεσία πριν εκδοθεί κάθε ξεχωριστό ένταλμα πληρωμής ή γίνει πρόσληψη) και κατασταλτικά (με τακτικούς ελέγχους στο πλαίσιο μιας δημαρχιακής θητείας). Άρα, η λεγόμενη διαφθορά δεν είναι τίποτε άλλο από νόμιμες διαδικασίες (δε νομοθετούν φυσικά οι δήμοι).
[Αναδημοσίευση από "ο δείμος του πολίτη"]