Η παρέα του ' 70 και ΄80 αποχαιρέτισε χθές τον φίλο Παύλο Ντόμη

Τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση,μιά παρέα από νεαρά αγόρια και κορίτσια του Κορυδαλλού, μαθητές/τριες και φοιτητές/τριες,συναντηθήκαμε στα στέκια, στις πλατείες, στα θερινά σινεμά,στα σπιτικά πάρτι,στις εκδρομές με πούλμαν, στους συλλόγους,στις εκδηλώσεις, στις διαδηλώσεις, στο κόμμα...Η παρέα ήταν μεγάλη και ανοιχτή.Μερικοί/ές έφευγαν και ξαναγύριζαν.Άλλοι/ες τράβηξαν γιά άλλες γειτονιές.Κάποιοι/ες ταξίδεψαν γιά μέρη που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν.Ένας χάθηκε γιά πάντα πολύ νωρίς. Ήταν Οκτώβρης του 1984 που χάσαμε γιά πάντα τον Γιώργο Μενεϊδη σε ηλικία 26 ετών.Ήταν τότε που αποχαιρετούσαμε την παρατεταμένη εφηβεία και επιχειρούσαμε τα μετέωρα βήματά μας στην ζωή.Από το Allouette,τον Ρήγα, το Ε.Δ.Ω ,την Έκφραση και την Παρέμβαση βαδίσαμε σιγά-σιγά στα Πτυχία, στην δουλειά,στη ρουτίνα, στην ένταξη...αλλά και στην δημιουργία!!! Γιά πολλά χρόνια όμως,μπορεί ακόμα και σήμερα, μας ακολουθεί εκείνο το άρωμα της πρώτης μας νιότης... Ένας από μας ήταν και ο Παύλος Ντόμης. Προσωπικά τον γνώρισα μαζί με την μετέπειτα γυναίκα του, Βέτα, από τον Γιώργο Μενεϊδη,την Μαρία και Κατερίνα Παρίση.Ήταν λίγο μεγαλύτερος από μας και ως φοιτητής έζησε από κοντά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 73, μέσα από εκείνη τη διάχυτη ριζοσπαστικότητα της εποχής και της γενιάς μας.Ήταν τότε που οι ορίζοντες ήταν ανοιχτοί και οι προσδοκίες μεγάλες.Σαν παρέα,άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο,εμπνευστήκαμε όχι μόνο από το " Αλλάζω την κοινωνία,Αλλάζω την ζωή μου",αλλά και από τις αναλύσεις του Νίκου Πουλαντζά γιά τις διαρθρωτικές αλλαγές και ρήξεις στην κοινωνία,που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή των συσχετισμών με δημοκρατία και ελευθερία και όχι μόνο ...
Καλό ταξίδι φίλε Παύλο και χαιρετίσματα εκεί που πας...
Καίτη Κυλάκου

Η ιδιόγραφη υπογραφή του Παύλου Ντόμη στον παρακάτω πίνακα ζωγραφικής του με θέμα το Λούνα Πάρκ