Μήπως το πραγματικό δίλημμα είναι κάπως έτσι;

Του Γιώργου Αρβανίτη

Δημόσιος υπάλληλος, μέλος Π.Κ. ΣΥΝ Κορ/λού

Εκλογές διαρκείας, παρατεταμένες, αμφίρροπες και διλημματικές όσο ποτέ.
Η αντιπαράθεση στο κόκκινο (κόκκινο ; μετά από πόσα χρόνια ;)
Σκηνές ροκ, δημοκρατικά χαοτικές!
Τρόμος, φοβία , υστερία!
Χαστούκια, μπουγελώματα, τραμπουκισμοί!
Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη! Διχαστικές λογικές εμφυλιοπολεμική κουλτούρα! Και πάνω από όλα πάνελ, τηλεοπτικά πάνελ με συζητήσεις – αναλύσεις.
Πολλά πάνελ, πάρα πολλά, τόσα πολλά που κανείς πια δεν αισθάνεται μόνος του.
Πρώτη φορά που ακόμα και ο πιο μοναχικός άνθρωπος έχει τόσους πολλούς ανθρώπους να του μιλάνε κάθε μέρα και να νοιάζονται για αυτόν.
Δεν ξέρω ποιος θα νικήσει αλλά σίγουρα νικήθηκε η μοναξιά!
Διλήμματα, μικροδιλήμματα, ψευτοδιλλήματα. Υπαρκτά ανύπαρκτα μικρά μεγάλα σοβαρά και αστεία. Η έτσι ή αλλιώς δηλαδή ή από εδώ ή από εκεί ή με εμάς ή με τους άλλους. Έχει και αυτό τη δυναμική του, τη μαγεία του.
Δεν μπορείς δηλαδή να είσαι με όλους και με όλα γιατί απλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται να είσαι λίγο έτσι λίγο αλλιώς και λίγο παραπέρα, χάνεις τη μπάλα.
Και επειδή η πολιτική χαράζει τις στρατηγικές και βαθιά πολιτικά είναι τα ζητήματα, κανένα δίλημμα δεν μπορεί να σταθεί μόνο σε οικονομική και οικονομίστικη βάση και κανένα δίλημμα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με νομική ή νομικίστικη υπόσταση.
Η πολιτική άποψη και η ταυτότητα υπερβαίνει τις επιστήμες, συνθέτει και οδηγεί τα πράγματα και χαράζει δρόμους. Η πολιτική και όχι ο πολιτικαντισμός, οι ανάγκες δηλαδή της κοινωνίας και των ανθρώπων, τα όνειρά τους, οι ελπίδες τους και οι αγώνες τους, η ζωή τους δηλαδή.
Κάπως έτσι το πραγματικό δίλημμα που διαμορφώνεται αφορά δύο διαφορετικές συμπεριφορές, δύο οπτικές, δύο φιλοσοφίες ζωής:
Η πρώτη είναι η λογική του θα κάνω ότι μου πεις, θα κάνω ότι μου ζητήσεις μόνο μην αποκλείεις τίποτα για μετά, θα κόψω το λαιμό μου, θα τα υποστώ όλα αρκεί να είμαι κάπου εκεί κι εγώ!
Η δεύτερη είναι το έχω πάθει καταστροφή αλλά έχω πρόσωπο, είμαι εδώ δεν κρύβομαι θα πληρώσω αυτό που είναι να πληρώσω, αυτό που μου αναλογεί, αλλά μη με πνίγεις, άσε να αντέξω να δω τι μπορώ να κάνω και θα είμαι εντάξει, δεν πρόκειται να σε αδικήσω αλλά μη με σκοτώνεις κι εσύ, όλοι να ζήσουμε βρε αδερφέ!.
Και αυτή η λογική η δεύτερη είναι που ταιριάζει περισσότερο και στην ιδιοσυγκρασία μας και στην κουλτούρα και στην ιστορία μας.